SPOKEN WORD POETRY: BUMABANGON

Katha ni: JUNREY BELANDO

Wala akong pakialam, wala na akong nararamdaman

Wala na akong dapat balikan pa, kaya’t wala na rin dapat pag-usapan

Wala na akong sasabihin sapagkat itong puso’y kumbinsido na

Kumbinsido na itong puso’y babangon muli mula sa pagkalugpok
Babangong muli mula sa kanyang pagkamarupok

Kaya’t kahit na tila walang tigil itong mga dagok

Na pilit sumisira sa dating matibay na kahibangan

Ngayon itong puso ay pilit na lumalaban

Lumalaban tayo, lumalaban itong pusong lugmok na lugmok sa kahibangan.

Ayoko na, ayokong-ayoko nang balikan pa

Mga masasayang araw, gabi at oras

Mga dating kaligayahan na sa ngayo’y nakabaon na lamang 
sa alaala ng kahapon.

Ayoko na, ayoko na!

Iyan ang mga katagang nasa aking isipan

Iyan ang mga katagang bumabalot sa aking katauhan

Iyan ang mga katagang nais kong paniwalaan at aking paninindigan

Dahil sa sakit ng dating pag-ibig na puno ng kahibangan.

Ngunit bakit hanggang ngayon ay tila umaasa pa rin

Bakit hanggang ngayon ay umaasa pa din

Bakit naglalaro sa aking isipan na muli ay siya’y makapiling?

Bakit tila ang puso’y hindi natuto sa dinanas na sugat at kabiguan din…

Haaaay! teka muna at itigil na nga. tandaang lahat ng dati ay pawang kahibangan lamang

Kahibangan na sa aking damdamin ay tila bumubulag nang buong tapang

Kahibangan lamang na nais kong wakasan at iwanan nang tuluyan

Ngunit bakit? Bakit may isang tinig o damdamin pa ring pilit umaasa

Umaasang may mangyaring maganda gayong wala naman talagang pag-asa

Pag-asa? Oo, umaasa. Bakit itong damdaming sawi

Ay hindi pa rin mapakali? Bakit umaasa pa rin na  may maganda pa ngang mangyayari?

Bakit tila hindi natuto ang puso sa gitna ng naranasang pasakit?

Puso, tama na. Bumangon ka’t idilat ang mga mata

Sa katotohanang sa pagitan ninyong dalawa

Ay ikaw lang naman ang umaasa

Tanggapin ang katotohanang ang lahat ng iyon 
Lahat ng mga iyon...ay wala lang naman pala sa kanya.